آیا تا حالا حس کردید کسی داره شما رو تماشا می‌کنه؟ شاید درست حدس زده باشید! از Smart Cars (ماشین‌های هوشمند) گرفته تا Smart Homes (خانه‌های هوشمند)، هر جزئیات کوچیکی از زندگی‌مون از طریق پنجره‌هایی که تکنولوژی باز کرده، در دسترسه. این فناوری‌های “هوشمند” قرار بوده زندگی‌مون رو راحت‌تر کنن، اما می‌تونن برای جاسوسی از زندگی خصوصیمون هم استفاده بشن.
دولت‌ها هم با پیشرفت تکنولوژی، کارشون برای نظارت راحت‌تر شده. اونا می‌تونن از همین خانه‌های هوشمند، ماشین‌ها و دستگاه‌های دیگه برای رصد کردن ما استفاده کنن. این برای آدمای معمولی مثل من و شما چی معنی می‌ده؟
خب، یعنی حالا دولت‌ها می‌تونن به‌راحتی و بدون اینکه ما بفهمیم یا حتی باورش رو بخوایم، ما رو زیر نظر بگیرن. نه، لازم نیست حتماً مظنون یه پرونده تروریستی باشید تا دولت سراغ مکالمات تلفنی یا کامپیوترتون بیاد. هرکسی می‌تونه قربانی این نقض آشکار حریم خصوصی آنلاین (Online Privacy) بشه. تکنولوژی‌های جدید فرصت‌های بزرگی به همراه دارن، اما در عین حال به دولت‌ها (و هر دشمن پولداری دیگه) اجازه می‌دن که ما رو زیر ذره‌بین ببرن.
راه‌هایی که ممکنه از طریق دستگاه‌های IoT جاسوسی بشیم
هر روز که می‌گذره، تکنولوژی‌ها هوشمندتر می‌شن. لوازم خونه مثل یخچال، ماشین ظرفشویی و تلویزیون حالا با Internet of Things (Internet of Things) یا اینترنت اشیاء به هم وصل شدن. حتی اگه این دستگاه‌ها برای حفاظت از حریم خصوصی تنظیم شده باشن، ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت (ISPs) می‌تونن با استفاده از این دستگاه‌ها ما رو زیر نظر بگیرن.
تهدید دستگاه‌های IoT همیشه وجود داشته، ولی قبلاً نگرانی‌ها بیشتر درباره تهدیدات خارجی مثل حملات DDoS توسط هکرها یا جاسوسی از مانیتور بچه‌ها بود، نه دولت یا ISPها.
وقتی در مارس 2017 قوانین دوره اوباما در آمریکا که قرار بود به کاربرا کنترل بیشتری روی اطلاعاتشون بده و جلوی فروش داده‌ها به شرکت‌های دیگه رو بگیره لغو شد، مردم شروع کردن به پرسیدن که: “کی دیگه داره از داده‌هامون برای سود بردن استفاده می‌کنه؟”
بعضی از تولیدکننده‌های IoT و ISPها به حریم خصوصی کاربرا اهمیتی نمی‌دن و چون قانونی جلوی اونا رو نمی‌گیره، این سؤالم پیش میاد: چقدر از حریم خصوصیتون رو برای یه خونه هوشمند قربانی می‌کنید؟
واقعیت نظارت “برادر بزرگ”
دولت‌ها همیشه در حال نظارت روی شهروندانن، یا به قول بعضی‌ها “پایششون”. این اتفاق تو کشورهای توسعه‌یافته مثل آمریکا، انگلیس، استرالیا و دموکراسی‌های بزرگ دیگه می‌افته. تو آمریکا، NSA (آژانس امنیت ملی) به‌صورت قانونی داده‌های خصوصی مردم رو جمع می‌کنه؛ از ایمیل‌ها وログهای تماس داخل و خارج کشور گرفته تا ترافیک اینترنت که از کابل‌های فیبر نوری زیر دریا رد می‌شه. حتی گاهی دولت‌ها با هم همکاری می‌کنن تا داده‌های خصوصی رو تو کشورهای خودشون جمع‌آوری کنن.
تو انگلیس، دولت با شرکت‌های مخابراتی خصوصی از طریق برنامه Tempora ترافیک اینترنت رو رهگیری و داده‌های خصوصی رو جمع می‌کنه. این فقط یکی از برنامه‌های نظارته که ما ازش خبر داریم! این سطح از نظارت گسترده نه‌تنها غیرقانونیه، بلکه آزادی بیان و حق حریم خصوصی شهروندان رو زیر پا می‌ذاره. Amnesty International (عفو بین‌الملل) در انگلیس داره از سرویس‌های اطلاعاتی این کشور به‌خاطر دسترسی غیرقانونی به ارتباطات خصوصی شکایت می‌کنه.
بیگ دیتا و یادگیری ماشینی
داده‌های عظیمی که شرکت‌هایی مثل Google و Facebook جمع‌آوری کردن، انبارهای اطلاعاتی بزرگی از عادت‌های مشتری‌ها ساخته. بیشتر این داده‌ها درباره رفتار آنلاین ماست. پیشرفت‌های Machine Learning (یادگیری ماشینی) به شرکت‌ها اجازه می‌ده الگوهای زندگی آنلاین‌مون رو پیدا کنن و با پیش‌بینی‌هاشون، عادت‌هامون رو حدس بزنن تا بتونن بهتر بهمون بفروشن.
مشکل اینجاست که تحلیل داده‌های کاربر با یادگیری ماشینی ممکنه به نتایجی علیه شما منجر بشه. مثلاً طبق مقاله‌ای تو New York Times، شرکت‌ها از داده‌های مشتری‌هاشون استفاده می‌کنن تا پیش‌بینی کنن کی به‌موقع پولش رو می‌ده و کی نه. یه فروشگاه کانادایی发现 که مشتری‌هایی که دونه پرنده پریمیوم می‌خریدن، به‌موقع پرداخت می‌کردن، ولی کسایی که لوازم جانبی ماشین با طرح جمجمه می‌خریدن، احتمالاً پرداختشون رو جا می‌نداختن.
شوکه‌کننده‌تر اینه که درخواست اعتبار فروشگاه برای کسایی که تو گروه دوم بودن رد می‌شد، حتی اگه اولین بارشون بود و قبلاً هیچ پرداختی رو از دست نداده بودن! این عادلانه نیست. استفاده از تحلیل داده‌ها با یادگیری ماشینی گاهی به نتایج ناعادلانه‌ای علیه مشتری‌ها می‌رسه که اگه ارائه‌دهنده‌ها داده‌هامون رو با خرده‌فروش‌ها به اشتراک نذارن، اتفاق نمی‌افته.
چرا حریم خصوصیتون ارزش دفاع داره؟
فعالیت آنلاین شما اطلاعات حساسی رو درباره‌تون فاش می‌کنه که ممکنه مورد توجه چشم‌های کنجکاو تو وب قرار بگیره. هر بار که کامپیوتر یا گوشی‌تون رو به اینترنت وصل می‌کنید، داده‌های شخصتون با اجازه یا بدون اجازه‌تون جمع‌آوری می‌شه. اینجاست که نقض حریم خصوصی اتفاق می‌افته. یادتون باشه که این نقض فقط کار هکرها و جاسوس‌ها نیست. همون‌طور که Edward Snowden فاش کرد، دولت‌تون – مثل CIA و سرویس‌های اطلاعاتی انگلیس – ممکنه پشت این جاسوسی باشه.
داده‌هاتون خیلی چیزا درباره‌تون می‌گه؛ تقریباً همه‌چیز رو درباره شما لو می‌ده. این اطلاعات باید خصوصی بمونه و با اشخاص ثالث به اشتراک گذاشته نشه. برای خیلی از کاربرهای اینترنت، حریم خصوصی یعنی امنیت. اگه این داده‌ها در معرض دید وب قرار بگیره، بیشترمون احساس آسیب‌پذیری و ناامنی می‌کنیم.
ISPها، شبکه‌های اجتماعی و شرکت‌های داده مثل گوگل می‌گن داده‌هاتون امنه، ولی اغلب این‌طور نیست. داده‌هایی که به اشتراک می‌ذارید هیچ‌وقت کاملاً خصوصی نمی‌مونه، پس بهتره برای امنیت خودمون، داده‌هامون رو نگه داریم.
منبع: iotforall